Maashorst

Deze keer een interview met de afdelingsvoorzitter en raadslid José Louwers. In de redactie werd al gauw de naam van José genoemd als een persoon die we zeker moesten interviewen. En zo geschiedde het. In dit interview staat niet alleen de politica centraal maar vooral ook de mens achter de politica.

Hobby's
We beginnen het interview met de vraag naar haar hobby’s. Zonder aarzelen geeft ze direct aan dat 'nieuwsgaring' haar meest tijdrovende hobby is en tegelijkertijd tot een verslaving is geworden. Ze leest meerdere kranten en volgt de meeste actualiteitenprogramma’s heel trouw. Gewoonlijk richt haar aandacht zich wel specifiek op de politiek. Die vormt een belangrijk deel van haar leven. Verder noemt ze meteen volmondig 'katten': 'Die zijn lekker eigenzinnig en gaan gewoon hun eigen gang. De aard van het beestje, zegt ze met een brede lach'. Op de vraag of dat overeenkomstig is met haar eigen levensstijl volgt een bevestiging: 'Ik ben eigenwijs en eigenzinnig en volg mijn eigen weg door het leven', zegt ze volmondig. We gaan verder. Ze noemt vervolgens de SP en tuinieren als hobby's.

Op de SP komen we later nog terug. Een andere hobby is astronomie (sterrenkunde). Vooral het oneindige en onbegrijpelijke spreekt haar aan in de astronomie. Ze heeft ook de cursus 'Sterrenkunde voor iedereen' gevolgd bij de sterrenwacht Halley in Heesch en is geabonneerd op het kwartaalblad van de sterrenwacht. Als voorbeeld van mooie dingen noemt ze de jaarlijks terugkerende 'Perseïden' (een regen van vallende sterren). Tenslotte noemt ze 'spelletjes spelen' op de computer of als bordspel. Vooral kaartspelletjes, puzzelen en scrabbelen vindt ze heel leuk om te doen. Dingen waar je bij na moet denken.

Haar eerste contact
We raken aan de praat over haar eerste contact met de SP en haar innerlijke motivatie om actief te zijn voor deze partij. In het begin voelde ze een aardige drempel om lid te worden van een politieke partij. Toen ze actief bezig was met een handtekeningenactie tegen de kruisraketten kwam ze in aanraking met de SP. Uiteindelijk besloot ze lid te worden van de SP. Het leek haar een goed kader waarin ze dingen die 'niet kloppen' aan de kaak kon stellen. Daarnaast kon ze beter knokken voor mensen die het minst hebben en bijna altijd tussen de wal het schip vallen. Bijna direct werd ze bestuurslid. In die tijd werd er verwacht dat je elke week de Tribune huis aan huis ging venten. Daar had ze een hekel aan. 'Gewoon vervelend werk' zegt ze heel nadrukkelijk. In 1990 stond ze voor het eerst op de kieslijst, op de 20ste plaats en kreeg veel voorkeurstemmen. In 1994 stond ze op de 9e plaats.

In 1996 kwam ze onverwacht in de raad als vervanger. In 1998 werd ze opnieuw raadslid. Ze zat in totaal 6 jaar in de gemeenteraad. Maar dat was niet alles: in 1996 werd ze ook voorzitter van de afdeling. Dit jaar viert ze dus haar 10-jarige jubileum als voorzitter van de afdeling. Een extra reden om haar in het zonnetje te zetten. Als innerlijke motivatie geldt voor haar het statement: 'Niks doen helpt niet'. De centrale uitgangspunten van de SP: menselijke waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit zijn voor haar nog steeds een goede leidraad in dat wat ze doet voor haar medemens. 'De wereld moet rechtvaardiger worden'. We zijn het roerend met haar eens.

Ons eerste contact
Het eerste wat opvalt als je betrokken raakt bij onze SP-afdeling is dat je met enige regelmaat een e-mail ontvangt van de voorzitter die begint met 'jongelui'. Je zou haast vermoeden dat het om een ouder mens gaat die de 'jeugd' tot de orde of bijeen roept. Dat valt erg mee! Ze blijkt een dynamisch mens te zijn met het hart op de goede plaats.

We pikken de draad van het verhaal weer op... Het is erg jammer vertelt ze dat de SP geen deel uitmaakt van het college. We maken geen deel uit van de 5-partijencoalitie waaruit het huidige college is samengesteld. Maar we moeten verder en ons er bij neerleggen. Het is niet anders. Het wordt helaas niet echt begrepen door de mensen die op de SP gestemd hebben. Ze ervaren het vaak als een verloren gegaan zijn van hun stem. Dat is natuurlijk niet zo. Op de vraag naar wat we hieraan kunnen doen zegt ze direct: 'Contact zoeken met deze mensen. Liefst 1 op 1 contacten en ze dan uitleggen hoe de politiek werkt in de praktijk'. Als oppositiepartij gaan we de komende jaren het beleid heel kritisch volgen en zullen steeds de functie van 'luis in de pels' blijven uitvoeren. We geven het niet op, de aanhouder wint.

Het dagelijks leven
In het dagelijks leven is ze Cesar-oefentherapeute en doet dat al ruim dertig jaar in haar eigen praktijk aan de Parallelweg in Uden. Dankzij overheidsregelingen is het aantal cliënten (helaas) teruggelopen en kreeg ze de tijd om opnieuw actief te zijn als raadslid. Op de vraag hoe ze haar grenzen bewaakt, geeft ze aan dat ze dat doet door een gezond egoïsme toe te passen door ook regelmatig 'nee' te zeggen. 'Ik heb dat ook moeten leren hoor!' voegt ze er meteen aan toe.

Al pratende over het 'gewone leven' zegt ze terloops dat ze een pleegkind heeft. Geen wettelijk pleegkind maar een 'verbond' met zomaar een klein meisje die haar tante noemt. Ze vertelt dat het een Marokkaans meisje is van 6 jaar. Regelmatig bezoekt ze haar en haar moeder. Het is een heel plezierig contact. Trots laat ze de foto zien van het meisje, samen met haar moeder, spelend op het strand ergens aan de Nederlandse kust. Ze vertelt dat ze veel geleerd heeft over de Marokkaanse cultuur en de verschillen met de Nederlandse cultuur. Het contact verliep in het begin moeizaam omdat moeder heel gebrekkig Nederlands sprak, maar inmiddels spreekt ze goed Nederlands en werkt in een ziekenhuis. Ze is assertief geworden en durft haar eigen weg weer te volgen.

Tenslotte
Het interview loopt ten einde. We bedanken haar voor haar tijd en gastvrije ontvangst. Tijdens het interview hebben we José leren kennen als een bewogen mens die er gewoon wil zijn voor haar medemens. Niet om beloond te worden maar om iets te doen, hoe minimaal het misschien ook is, aan het onrecht in onze samenleving. Haar verbinding met zomaar een Marokkaans meisje is een indrukwekkend geestelijk verbond. Indrukwekkend om te horen hoe iemand zich om niet bekommert om een ander mens.

In haar reactie op de 'ruwe' versie van het interview reageert ze als volgt: 'Heren, nobody is perfect! En ik zeker niet, ik heb (gelukkig) ook mijn streken, maar jullie verklaren mij bijna heilig. 'n Tandje minder mag ook wel.' Wij hopen dat het interview ook u het beeld geeft van een sociaal en bewogen mens.
Dat is het beeld wat wij wilden schetsen. Dat ze ook onze voorzitter is, is mooi meegenomen.

Wim Schellekens
Jan Gabriëls